ώστε επέρασε και από εδώ ο καιρός λοιπόν;

γιατί, αν η όρασή μου δεν με απατά

βλέπω συντετριμμένα κιονόκρανα

που άλλοτε βάσταζαν θριγκούς, αετώματα, μετόπες

να κείτονται ήρεμα και δίχως βάρος πια , κάτω απ’ τον ήλιο

και γύρω τους χιλιάδες ν’ ανθούν λουλούδια άγρια

που άλλοτε τα κοιτούσαν μονάχα αφ’ υψηλού

οικτίροντας την ταπεινότητά τους.

ώστε επέρασε και από εδώ το εφήμερο λοιπόν

τοιχογραφίες θολωμένες και ψηφιδωτά ξεδοντιασμένα

μαρτυρούν περίτρανα το πέρασμά του.

-πόσο είναι αλήθεια μάταιο να παραστήσεις το αιώνιο

με υλικά εξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου! -

τώρα κάτω από το στρώμα το παχύ του ασβέστη

ξέθωρα φωτοστέφανα, αγίων βγαλμένα μάτια

σε φόντο χρυσαφί,

με παροτρύνουν να ζητήσω την αιωνιότητα

μέσα σε τούτο το παρόν

ή έστω στο κοντινό μα τόσο αβέβαιο μέλλον…

ώστε επέρασε και από εδώ ο θάνατος λοιπόν

φωτογραφίες ασπρόμαυρων χαμόγελων και εναγκαλισμών

μες σε πλατείες ανώνυμες , μπροστά από συντριβάνια

με νερά μαρμαρωμένα,

δείχνουν ξεκάθαρα το διάβα του…

συνήθισα την παρουσία τους στο δωμάτιο πια

έτσι κι αλλιώς είναι πολύ καλόβολες οι απουσίες

μήτε ψωμί ζητούν, μήτε νερό

μονάχα κάπου – κάπου απλώνουνε το χέρι

και επαιτούν απλά μι’ ανάμνηση….