μοιάζει κουκίδα μοναχή, ο τόπος μου εμένα

μέσα στου χάρτη τα’ αχανή που σύνορα δεν έχει

μα εκεί η ψυχή μου ειν’ η μισή κι ας είμαι εγώ στα ξένα

που ο ήλιος φέγγει αλλιώτικα και που συνέχεια βρέχει



συννέφιασε ο ουρανός βροχή πέφτει στο εντός μου

που έχω μακριά μου ότι αγαπώ κι ότι μισώ στο πλάι

μα είναι ο νόμος της ζωής ,λένε οι σοφοί του κόσμου:

χώρια να μένει ο άνθρωπος απ’ ότι αγαπάει



πόσα καράβια έπεψα να βρουν το φως που πάει

όταν η μέρα… Συνέχεια

της γνώσης σου τα τρόπαια επαίνους και πτυχία

χαϊδεύεις που ασφυκτιούν σε επίχρυσες κορνίζες…

Συνέχεια

ώστε επέρασε και από εδώ ο καιρός λοιπόν;

γιατί, αν η όρασή μου δεν με απατά…

Συνέχεια

δεν έχει όρια ο ουρανός του εντός μας

μήτε έχει σύνορα η θάλασσα του νου

αιώνες ψάχνουμε να βρούμε τον εαυτό μας

μες στα χαλάσματα ετούτου του καιρού

μέρος δεν είμαστε εμείς του κόσμου τούτου

αφού από νωρίς μας μάθανε το πως

δεν έχει ανάγκη η ψυχή δόξας και πλούτου

κι έχουμε αισθήματα ακόμη ευτυχώς

μέρος δεν είμαστε εμείς της ιστορίας

αυτή τη γράφουν οι μεγάλοι κι οι…

Συνέχεια

αντάμωσα τη μοίρα μου

με τη μορφή μικρού πουλιού

κι από τον κόκκινο λαιμό

βαρύ έβγαζε αναστεναγμό

δεν κελαηδούσε αληθινά

αλλά μιλούσε ανθρώπινα

και μου πε να συλλογιστώ

ποιοι τον σταυρώσαν τον χριστό

«ξέχνα τα πεπραγμένα σου

που βέλος ειν’ στη φτέρνα σου

κι αγάπησε το χάρο σου

δώσε του απ’ το τσιγάρο σου»

και μου πε κι άλλα ανείπωτα

«είναι η ζωή ένα τίποτα…

Συνέχεια

ο ουρανός έπαιρνε κόκκινο απ’ τη Δύση

και σ’ είδα Ευρώπη σ’ έναν άσπρο ταύρο πάνω

μόλις που σ’ είχε στο καμβά του ζωγραφίσει

το γηραιό κι άσαρκο χέρι του Τιτσιάνο



γυμνοί πετούν ερωτιδείς κρατώντας τόξα

φωνάζεις μάταια σαν να πέτρωσε η φωνή σου

«δεν θέλω αθανασία, Όλυμπο και δόξα»

μα είναι πιο πάνω οι Θεοί απ’ τη δύναμή σου…



σίγουρη, αλλού, για την θεσπέσια ομορφιά σου

ο κύκνος πλάι σου να σε μαυλίζει , Λήδα

με ματαιόδοξο χρυσάφι στα μαλλιά… Συνέχεια

πριν η ψυχή μου μες στο σώμα κατοικήσει

και πριν να δούνε φως τα πέτρινά μου μάτια

πριν το παρόν μου να με σπάσει σε κομμάτια

σ’ ένα άλλο χρόνο σ’ είχα σίγουρα γνωρίσει



σε έλουζε η θάλασσα νερό μαζί κι αλάτι

πλωριά γοργόνα στου Κολόμβου τη γαλέρα

κι ένα πρωί ως θαμποχάραζεν η μέρα

είδες στεριά και πρώτη το πες σ’ ένα ναύτη



ύστερα ήσουν πρωθιέρεια της Αστάρτης

κάπου στην Άπω ανατολή να λύνεις μάγια

να ρίχνεις αγιασμό στα νιόχτιστα… Συνέχεια