έφυγες σήμερα για πάντα οριστικά

έμειναν μόνο όσα είπες κι οι σιωπές σου

σκοτάδι διάλεξες και μέρη μυστικά

ταξίδι κίνησες να πας ...μια λέξη πες μου

το τελευταίο σου φιλί πως με πονά

πως με πληγώνει η απέραντη σου θλίψη

είπες πως για όλα ήταν πια αργά

δίστασα λίγο ,σ άφησα.. πως μου χεις λείψει

είναι πολύτιμες στιγμές που εχουν χαθεί

κι ένα χαμόγελο στην μνήμη χαραγμένο

άτυχος λοιπόν κι εδώ,μου…

Αν θέλεις πήγαινε και ρώτα

όταν θα φτάσεις στο ακρογιάλι

της ανεμότρατας τη ρότα...

γιατί φιλούσα κάποιαν άλλη

Μια νυχτιά προς την Υλίκη

 είχες μάτια μου, αργήσει

 και της λησμονιάς οι λύκοι

 μ' είχαν κατακρεουργήσει.....



Ούτε ήρθες στη φωλίτσα

 να φωνάξεις; "Σου ανήκω!!!"

Μα κι η Κοκινοσκουφίτσα

 δεν φοβήθηκε το λύκο



"Έμπλεξες μ' ένα κοθόνι"

σου είπαν σ' έρωτα εράνους

 κι ούτε έδειχνε η οθόνη

 τη Χιονάτη με τους νάνους



Μα κι ο Πήτερ-Παν που αργούσε

 να τιμήσει τα όνειρά του

 άλλη αγάπη εννοούσε,

κι άλλα τα οράματά…

Ποια νυχτωδία σου κυλά, σαν πυρετός στη φλέβα

ποια ναυμαχία τέλειωσε, κουρσάρων χορηγών....

ποιο άτι με παρότρυνε: "Στην σέλα μου ανέβα

με καλπασμό ν' ανέβουμε  στη νύχτα των πηγών"



Ποιας λησμονιάς, το ανήθικο ξέφτισε Καλοκαίρι

και το ακρογιάλι  γέμισε με κύμα αγριωπό

ποιος πειρατής σε απείλησε  με κάμα και μαχαίρι

αν μου ανοίξεις, να σου πω γλυκά το "Σ' αγαπώ"



Ποιοι λυτρωτές απ' την παλιά της χώρας κουστωδία

χρημάτισαν τον Άγγελο, ν' αγιάσει το…

Νύχτας οργή…..καημός…και βάλε…..

το «γεια», σπαθιά και άγρια μοίρα

με τέτοιο αλλόκοτο φινάλε

η πίκρα γίνεται πλημμύρα



Ας ποτιστεί το περιβόλι

με της φυγής τα δάκριά σου

όμως να ξέρεις:  θα ‘ναι βόλι

κάθε στιγμούλα μακριά σου



Μέσα στης πίκρας μου το αφιόνι

θα το βροντοφωνάξω πάλι

«Δεν είσαι …ούτε ήσουν πιόνι

μα η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ Η ΜΕΓΑΛΗ»



Νείλε μου…Δία….Ρα…μεγάλε

καρφώθηκε η φυγή στον νου σας,

με τέτοιο αλλόκοτο…

Ύμνους δεν κάνω για το φως, αν και κρατάω δάδα

πελάγη δεν καλόπιασα, βαθιά τους ν’ ανοιχτώ

βλέπω τα παροράματα στης νύχτας τη φυλλάδα

και διορθώνω τ’ όνειρο, στης γης τον κουρνιαχτό

Τράτες δεν καλαφάτιζα, στου ταρσανά τη γύρα

κι ερμήνευα καρδούλα μου, το «Σ’…

Η νύχτα απλώνει τα πλοκάμια

με το φεγγάρι της για κρίκο

να πιάσει της φυγής τη λάμια

και της απόγνωσης το λύκο

Μα ο στρατός που είπες να ‘χες

δεν εκπαιδεύτη τον Χειμώνα

χάνοντας πόλεμους και μάχες

αφήνοντας τα κάστρα μόνα

Αναδιπλώθης…..κι εποπτεία,

έδωσες στους σημαιοφόρους

να κάνεις κι άλλη εκστρατεία

με σάρισες, και μισθοφόρους…..

Μα τα κανόνια τα….λουσάτα

αλί!!!! Με δυό βολές σαπίσαν

και…

Μου ‘ρχονται τώρα κάτι γέλια

 αδέρφι….φίλε μου κοντέ

 μου ‘δινες έθνος….και καρέλια…

μα εγώ σου γύρευα …Σαντέ!!!



Ζητούσαν Άσσο τα κοπέλια

 την Φαίη να δουν πως το ρουφά

 μα εσύ «φοιτητικό» Καρέλια

 είχες στη τσέπη σου κρυφά



Λες για το πάρτι του…Γιωργάρα

 στιγμές θυμάσαι….και με καις…..

μ’ ένα βερμούτ…με δυό τσιγάρα….

και με σκηνές ερωτικές!!!!



Μου ‘ρχονται τώρα κάτι γέλια

 που είπε: «Πως θες….» η Βαγγελιώ

 μ’ ένα…

Με ψάχνεις δώδεκα φεγγάρια

ως τα λημέρια των ληστών

κι άδειασες όλα τα παγκάρια...

που 'χαν φιλιά πολλών πιστών

         Ο ποιητής,

              είναι η μνήμη των καιρών,…

           Πόσα όνειρα τις…

Ο άνεμος, ο κήπος, το…

τα όνειρα μας γίνανε μαύρα πουλιά

σκιάζουν τις νύχτες μας κι όλο μακραίνουν

τα πέδιλα μας πέσανε κάπως στενά

πλήγωσαν δρόμους ,στόχους μικραίνουν



τα σχέδια μας έσβησαν απ το χαρτί

μαύρο μελάνι μα πως ξεθωριάζει

το βλέμμα μας έχασε πια την ακτή

ο ναυαγός μια σανίδα αρπάζει



μία βάρκα παίρνω,τραβώ κουπί

μα το ταξίδι αυτό δεν το χάνω

με τρικυμίες , ανέμους, βροχή

σ ένα λιμάνι στο τέλος φτάνω



τα δάκρυα…

                            Η ζωή σαν ένα υφάδι…

        …

                              Στη συντροφιά σου..(Στον πολυαγαπημένο Νίκο Καζαντζάκη)…

Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,

σημαδεμένα σώματα, νευρώσεις του μυαλού,

ώρες που 'γράψαν θάνατο, που μύρισαν σκοτάδι

γιατί απ' αλλού κινήσαμε και φτάσαμε αλλού.



Πόσα ταξίδια κάναμε σε νοητούς λιμένες

με δυο ρουθούνια γυάλινα σε τόπους μακρινούς,

ζωές που παραδόθηκαν σε ψεύτικους ποιμένες

σταθμοί που γράψαν θάνατο για τους…

Πιο πολύ σου μιλώ για το φως,

στο σκοτάδι δεν θέλω ν' ανήκω

ήταν πόθος παλιός μου....κρυφός.......

να γλιτώσω για πάντα απ' τον λύκο......