Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,
σημαδεμένα σώματα, νευρώσεις του μυαλού,
ώρες που 'γράψαν θάνατο, που μύρισαν σκοτάδι
γιατί απ' αλλού κινήσαμε και φτάσαμε αλλού.

Πόσα ταξίδια κάναμε σε νοητούς λιμένες
με δυο ρουθούνια γυάλινα σε τόπους μακρινούς,
ζωές που παραδόθηκαν σε ψεύτικους ποιμένες
σταθμοί που γράψαν θάνατο για τους προσωρινούς.

Πόσα κορμιά σταυρώθηκαν στον γολγοθά της τρέλας,
μέσα στα ψιλά γράμματα, τα πίσω απ' τις γραφές,
ζωγραφισμένα κλάματα παλιάς ακουαρέλας
που γίνονται μηνύματα και του μυαλού τροφές.

Πόσα τραγούδια γράφτηκαν για το λευκό της θλίψης,
σε ωκεανούς της άρνησης, στη σκόνη του κενού,
μορφές στο χρόνο ανένταχτες με χίλιες αναλήψεις,
μικρές σκιές ακίνητες στην άκρη του φανού.

Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,
σε αγχόνες που κρεμάστηκαν στο ύψος τ' ουρανού,
των ξεχασμένων γράμματα που γράφτηκαν σκοτάδι
γίναν φτερά για τ' όνειρο διαχρονικού κοινού.

Πόσα ταξίδια κάναμε στις γειτονιές του Άδη,
καταραμένοι, άυλοι, πολίτες της νυχτιάς,
άυπνα μάτια, κόκκινα, που λάμπουν μόνο βράδυ
που έχουν κρυμμένη μέσα τους τη λάμψη της φωτιάς.