μοιάζει κουκίδα μοναχή, ο τόπος μου εμένα
μέσα στου χάρτη τα’ αχανή που σύνορα δεν έχει
μα εκεί η ψυχή μου ειν’ η μισή κι ας είμαι εγώ στα ξένα
που ο ήλιος φέγγει αλλιώτικα και που συνέχεια βρέχει

συννέφιασε ο ουρανός βροχή πέφτει στο εντός μου
που έχω μακριά μου ότι αγαπώ κι ότι μισώ στο πλάι
μα είναι ο νόμος της ζωής ,λένε οι σοφοί του κόσμου:
χώρια να μένει ο άνθρωπος απ’ ότι αγαπάει

πόσα καράβια έπεψα να βρουν το φως που πάει
όταν η μέρα χάνεται κι η νύχτα βασιλεύει
που πάει ο άνθρωπος μετά, ποιος κυβερνά τα χάη
και μου παν όλα τους μαζί: τι θες τι τα γυρεύεις…

μα δεν αντέχω τη στεριά, κι εσείς βουνά ξακρίστε
να γίνει ο κόσμος θάλασσα μια να την κολυμπήσω
να ξεπλυθείτε κρίματα, φόβοι να ξορκιστείτε
κι ας μ’ οδηγήσει ο βοριάς κει που δεν έχει πίσω