Είσαι το παραδείσιο άνθος,

που ήρθε στην καρδιά μου

κι έφερε την άνοιξη,

ένα δειλινό.

Ο έρωτας είχε την μορφή σου,

νεράιδα πεντάμορφη,

γλυκιά και γοητευτική,

σαν την αυγή.



Θα σ' αγαπώ παντοτινά,

έφερες στην ψυχή μου,

τα χρώματα της ίριδος,

με το ουράνιο τόξο.



Είσαι το φως στις σκέψεις μου,

με τις ζεστές ακτίνες του πάθους,

που χάριζαν…

Παράξενη επισκέπτρια σκοτεινή σαν την άβυσσο,

ήρθες σαν Άγγελος που τον παράδεισο αφήνει,

τ’ αμαρτωλό σου χαμόγελο τους καταρράχτες ξεχύνει,

για έναν μαγευτικό, γλυκό και ατελείωτο πόθο.



Το βλέμμα σου το χλωμό γεμάτο οδύνη εκπέμπει,

τα μάτια σου τα θεία, λύπη και χαρά αντιλαλούν,

το ολοκαύτωμα των πρώτων σου καρπών σαν αντηχούν,

το πέπλο της ντροπής θα βαστάξω αν πέσει.



Η χαίτη σου ανέμελη απ’ τον άνεμο σκορπισμένη,

μαλλιά κατάξανθα…