στην πέφτουνε και πάλι

κι εσύ παραμιλάς

νερό έχει το πηγάδι

προχώρα,μη μασάς

τον άσσο στο μανίκι

βγάλε αν χρειαστεί

δύσκολα βρίσκεις λύση

αλλόκοτοι καιροί

στάχτη ρίχνουν στα ματια

πως δήθεν νοιάζονται

πάλι θα σου την φέρουν

αυτό να λέγεται

φύκια πουλάν να ξέρεις

μην εμπιστεύεσαι

σε βάζουνε στην πρίζα

στο τέλος καίγεσαι

με άδεια λόγια παίζουν

και προστυχα κοιτούν

τα όνειρα…

  τι μπορεί να γίνει

άρρωστη σιωπή

τρομαχτική ηρεμία

που 'χει πολλά να πει



θέατρο παραλόγου

η αυλαία έπεσε

κι η τελευταία ατάκα

ήρθε κι έδεσε



υπο έλεγχο κρατήσου

κι ας καθηστέρησες

δε θέλω εξηγήσεις

και λεπτομέρειες



άδεια τα δάκρυα ζητούν

άστα ελεύθερα

αφου στο όνειρο μιλούν

είναι πολύτιμα



οι οθόνες μας βλέπουν

όσο ειν ανοιχτές

τα ρολόγια κολήσαν

στου χρόνου τις πληγές…

σπάω ότι βρώ

τη πόρτα πίσω μου χτυπώ

νιώθω οργή ,νιώθω κενό

κι ας προσπαθούν

δε θα μου κλέψουν το χαμόγελο



φοράω λευκά

το μαύρο μέσα μου πονά

παίρνω ένα τρένο στα τυφλά

όπου κι αν πάω

δε σταματάω να κάνω όνειρα



ψυχρή νυχτιά

την ξεγελάω με φιλιά

σε μία ξένη αγκαλιά

ακροβατώ

μα θα ρισκάρω άλλη μια φορά



σε μια σκηνή

χωρίς κοινό

δίνω παράσταση

κλάμα βουβό...…

και σαν η ελπίδα καίγεται

ο νους σαν ταξιδεύει

για να μη νιώθει τον καημό

που χει σαν σε γυρεύει

πάλι η πίστη μένει εκεί

ορθή να σε στηρίζει

δύναμη την καρδούλα σου

κρυφά να την γεμίζει



δεν το αντέχει ο άνθρωπος

να χανει όπου αγαπάει

κυρτώνει και δε προχωρά

ψάχνει κι αποζητάει

αποζητάει την αγκαλιά

το γελιο και το χάδι

όλα του φαίνονται μικρά

όταν του λείπει η αγάπη



κι αν…