Στη συνοικία των φτωχών με τ΄ άδεια πορτοφόλια
και τις αγέρωχες καρδιές, αχ πως μυρίζει ο καφές,
αχ πως μυρίζει το ψωμί, πως ευωδιάζει ο μπαξές
κι αλληθωρίζει μια στιγμή τη μοίρα τους τη δόλια.

Στη συνοικία των τρελών βαρειές οι παραισθήσεις
απ΄ τις απάτητες κορφές, των λογικών προδιαγραφές
δεν θα χωρέσουνε ποτέ σ΄ ένα κουτάκι του καφέ,
σε μια σπηλιά του πουθενά, στ΄ ανάχωμα της δύσης.

Σ΄ αυτά τα μέρη τα πικρά βράζει το μπρίκι σιωπηλά
με τη φωτιά να καθρεφτίζει στη μαρκίζα.
Είναι που γέρνει η ζυγαριά, είναι που γέρνει η λυγαριά
μέχρι τη ρίζα τ΄ ουρανού σταλιά-σταλιά.