Τι να σου γράψω πες μου, που να μη το ξέρεις;

Έχω γελάσει με το γέλιο των ματιών σου

μονάχα δυο αιώνες πριν χαρείς.

Σαν προσευχή που απ’ έξω έχω μάθει

κρατώ μέσα στου νου μου την ομίχλη

το φως της ύπαρξης σου.

Και τούτη η σκέψη η ευλαβική και μόνη

ίδια ηλιαχτίδα του Δεκέμβρη διαπερνά

τα σύννεφα που ζώνονται απάνω στο ταβάνι.

 

Τι να σου γράψω πες μου, για να με θυμάσαι;

Σαν ποδοβολητό εξαγριωμένου πλήθους

περάσανε από πάνω μου οι καιροί

αφήνοντας σημάδια φανερά, να με γνωρίζει η μέρα.

Κι ύστερα ξένος μες τους ξένους τριγυρνούσα

σε τόσους νυσταγμένους δρόμους

μια μέθη απλή να διεκδικώ που όνειρο να θυμίζει.

Κι εσύ ήσουν πάντα κάπου εκεί

ρυθμός στα βήματα μου

και ξεβαμμένος προορισμός τσαλακωμένου χάρτη.

 

Τι να σου γράψω πες μου, για να μη φοβάσαι;

Ο κόσμος γύρω απλώνεται σαν τσιμεντένιο δάσος

και λίγα μείνανε ξέφωτα

τον ουρανό να ορίζεις.

Κι οι άνθρωποι που προσπερνούν

ένστικτα αρχέγονα έχουν

θηρία που όλο αναζητούν το πρώτο θήραμα τους.

Και δεν μπορεί, κανένας δεν μπορεί

μέσα στο βλέμμα σου το ξάστερο

να αντιληφθεί σαν μια αλήθεια προφανή

το άσπρο του το χρώμα.

 

Τι να σου γράψω πες μου για να μη λυπάσαι;

Έχω αφήσει μες τον πιο βαθύ σου ύπνο

ίχνη πάνω στα κύματα, χνάρια πάνω στο χώμα

για να με βρεις να σε προσμένω μοναχός

στα μέρη που ζωγράφιζες προτού σε πιάσει η νύχτα.

Κι εκεί με ένα τραγούδι απ’ της Άνοιξης το στόμα

(μια μελωδία που ‘μεινε κλεισμένη σε συρτάρι)

θα μοιραστούμε σαν ψωμί  την πιο γλυκιά μας λήθη

για την ατέλειωτη βροχή που αφήσαμε ξωπίσω.

Κι ίσως όταν θα ξυπνάς μέσα στην πρώτη ζάλη

να ‘χεις φυλάξει σαν εικόνα μακρινή

εκείνο τον Παράδεισο που ήθελα για σένα.

 

Τι να σου γράψω πες μου,  για να μη ξεχάσεις;

Δυο λόγια χάρτινα και μια πληγή ζεστή

περίσσεψαν μονάχα.