Τι να σου γράψω πες μου, που να μη το ξέρεις; Έχω γελάσει με το γέλιο των ματιών σου μονάχα δυο αιώνες πριν χαρείς. Σαν προσευχή που απ’ έξω έχω μάθει κρατώ μέσα στου νου μου την ομίχλη το φως της ύπαρξης σου. Και τούτη η σκέψη η ευλαβική και μόνη ίδια ηλιαχτίδα του Δεκέμβρη διαπερνά τα σύννεφα που ζώνονται απάνω στο ταβάνι. Τι να σου γράψω πες μου, για να με θυμάσαι; Σαν ποδοβολητό εξαγριωμένο…