Βραχονησίδα τ’ όνειρο…η νύχτα καταπέλτης
με οδήγησε στ’ απόνερα που φέρνουν χωρισμό,
το «θέλω» της ανίσχυρο …το «σ’ αγαπώ» της Κέλτης,
που αφήνει αίματα με βαχ, κι αγάπης βιασμό.

Και της λατρείας το φιλί, του στεναγμού το Αχ! μου!!
ήρθε και κατασκήνωσε στου γεια της το τσαρδί,
τι να του πω του Άγγελου, του ερωτικού Αλλάχ μου,
που ήρθε απ ‘τα μεσούρανα γι’ αγάπη να με δει.

Απ’ της φυλής τον μάγιστρο, τα λόγια του θα πάρω
την ώρα που θα μου κεντά τα μάγια στο κορμί
και τη στιγμή που θα ανεβώ στης λησμονιάς το κάρο
να έχω στη βαλίτσα μου, τα «ΟΧΙ» και τα «ΜΗ»

Τα κέρινά μου αγάλματα πνοή το βράδυ πήραν
ζητώντας στους περαστικούς αρχαίους οβολούς
για να ‘βρουν στέκι απόμερο, τα γόνατά τους γείραν
Σειρήνες να ‘ναι η θέα τους σε ακύμαντους γιαλούς

Παρ’ ότι στο σινάφι της φίλοι μου ήταν απίκο
κανένας δεν μου μήνυσε: « παίζει με τις καρδιές»………
Αερικά μου γνέψανε: «Πες της πως: Δεν σου ανήκω
ή ήλιοι πως σε φύτεψαν, στου κόσμου τις βραγιές»…..

Βραχονησίδα ο έρωτας, μου ‘λεγε, είναι νήσος
που ‘χει στην κοσμοσυρροή, βίζιτες σαν και χτες,
μα όταν της είπα, «πάρε με», λέει: «να το δούμε ίσως…
κάποιοι κρυφοκοιτάζουνε…κι οι πόρτες ανοιχτές…»

10.11.2010