Μ΄ένα λεπίδι τα όνειρά μου ευνουχίσαν
και στα ταξίδια μου τους κόψαν τα φτερά,
της προδομένης μου ζωής τ΄άνθη σκορπίσαν
και μένει η γλάστρα με την πήλινη ματιά.

Ένα κοψίδι σαν τον σκύλο μού πετάξαν
όμως κουνούσα σαν βλαμένο την ουρά
κι όταν μετάνιωσαν κι αυτό μου το αρπάξαν
χαμένος έμεινα, δεν έβγαλα μιλιά.

Καυτά βαρίδια στο λαιμό μου φτερουγίζουν
και της καρδιάς μου πώς φουντώνουν οι παλμοί
βλέπω τα πάντα μες τον ήλιο να δακρύζουν,
είναι καιρός να με γνωρίσω απ΄την καλή.

Βγαίνω στο δρόμο κι αγκαλιάζω τους ανέμους,
σκορπώ χαμόγελα σε γέρους και παιδιά
μη μου μιλήσεις για πολέμους οργισμένους,
μίλα μου μόνο για τη μέσα σου φωτιά.