Ειν' οι καιροι πολυ παραξενοι και γω

           ποσο φοβαμαι

           πως ολο αφηνουμε τους δρομους της καρδιας μας

           να χαθουν.

           Λιγοι μπορουνε και στα ματια την αληθεια

           την κοιτανε

           κι αλλοι πιο λιγοι που μπορουνε την αληθεια

            να την πουν,

                        πως διχως δρομο η καρδια δεν ταξιδευει

                        πως την σκοτωνει τελικα η μοναξια

             γιατ' η καρδια οταν τον ερωτα γυρευει, ζωντανευει

             κι ειναι ο ερωτας αυτος, που την ονομασε καρδια.

 

             Πως να κοιταξω την ψυχη σου πουν' τα ματια σου

             κλεισμενα

             πως να σε νοιωσω που αλλα θελεις κι αλλα ψευτικα

              μου λες

              κι οταν σου λεω σ' αγαπω, το λεω μοναχα

               για μενα

              και δεν με νοιαζει αν σε κανει αυριο αυτο

              να κλαις

                        γιατι στο τωρα μοναχα θελω να ζησω

                        χωρις θυσιες και χωρις περιστροφες

               και δεν με νοιαζει αν την καρδια μου και στο διαβολο

               πουλησω

               ολα στο τωρα ειμαι τωρα και χωρις

               αναστολες.

 

              Μα ειναι το τωρα που δρομους της καρδιας μας ολους

              κλεινει

             μονο στο τωρα η καρδια δεν εχει τιποτα

             να πει.

             Θελει και τστερα και αυριο για να μπορει

              να δινει

              θελει οριζοντα ανοιχτο η αγαπη για

              να γεννηθει

                 Και δεν  πειραζει  αν πληγωθει καπου στο τερμα

                 γιατι αγαπη βγαινει μεσα απ' τις πληγες

             ακου τους χτυπους της καρδιας σου και μ' αγαπη

             ολους κερνα

              ακουω τους χτυπους της καρδιας μου κι ελα παρε

             αυτο που θες!                                                                                                                                                                                    γ