Εμείς που έχουμε ξεχάσει πως πενθούνε

ψάχνουμε νύχτα μεσ’στις ερημιές

καπνό και αλκοόλ για τις πληγές

μη μαθευτεί ότι αιμμορραγούμε

 

και όποτε αργεί να ξημερώσει

στις λεωφόρους γυρνούμε σαστισμένοι

στο ίδιο ερώτημα εγκλωβισμένοι

αν κάποιος καταφέρει να γλιτώσει

 

γιατί, στα τέλη του Φλεβάρη

λένε, όσοι μείνανε πολύ,

όποιος προλάβει να κρυφτεί

από των λύκων το φεγγάρι

 

ν’ αναζητήσει μόνος τις αιτίες

και όταν την κρυψώνα του αφήσει

να τρέξει στην κολόνα και να φτύσει

της τελευταίας στιγμής ξελευτερίες

 

θα πλημμυρίσουν τότε θάλασσες κρυμμένες

και δαίμονες θα εμφανιστούν απ’τις γωνιές

και ξεχασμένες στα υπόγεια σκιές

του χρόνου απουσίες λατρεμένες

 

και ανελέητα θ’αρχίσουν να απαιτούνε

σε γλώσσα που μιλιότανε παλιά

να σπάσει επιτέλους η ομερτά

όλα τα μυστικά στο φως να βγούνε

 

και νεραϊδούλες με αρβύλες και σφεντόνες

θα βρούνε τότε στις γραμμές στο χέρι

ποιο στοιχειωμένο στα βαθειά μας καλοκαίρι

μας κάνει κι αγαπάμε τους χειμώνες...