Μεγάλες λεωφόροι της ροής,
ατέλειωτης ρουτίνας κι ευκαιρίας,
χαοτικό παιχνίδι της ζωής
ο κόσμος μιας αδιάκοπης πορείας.

Βιτρίνες και καθρέπτες των ματιών
και οι μπάντες να ροκάρουν τη χαρά τους,
πολυόροφα ταξίδια των ποδιών
σε ιπτάμενα γραφεία τα όνειρά τους.

Σε πόλεις των αυτόματων ρυθμών,
των άγνωστων, αμίλητων και μόνων,
σε θάλασσες απείρων αριθμών,
σε ακρόαμα γιγάντιων μικροφώνων.

Μεγάλες λεωφόροι της αιχμής,
εκθέσεις της εικόνας σου στην ύλη,
απλώνεις τα φτερά σου σαν Ερμής,
των δρόμων ξεκλειδώνοντας την πύλη.

Στις πόλεις που βοούν μηχανικά
και κρύβουν την αιώνια μοναξιά τους,
οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά
και διέξοδο δεν βρίσκουν τα παιδιά τους.

Στα σπίτια τα θλιμμένα της ροής,
της γλάστρας τα λουλούδια δεν ανθίζουν,
στο άοσμο παιχνίδι της ζωής,
της πόλης τα λουλούδια δεν μυρίζουν.

Τα τζάμια θολωμένα από βροχή,
οι τοίχοι σε κρατούν φυλακισμένο,
σε οθόνες κυνηγάς την εποχή,
εικονικό ταξίδι, μπερδεμένο.

Μεγάλες λεωφόροι της ροής,
τα χρόνια μας θυσία στο βωμό τους,
ερείπια μιας αδιάφορης ζωής,
ισόβια να προσμένουν το χαμό τους.