Τα χνάρια της  σιωπής

 

Τι πανσέληνος κι αυτή                 

μια βραδιά όλο φωτιά

μεσ’ στα μάτια με κοιτά

μάγια κάνει στην ψυχή

σε κομμάτια τη σκορπά

 

χρόνια τώρα μοναχή

μια βραδιά μονό ζητώ

που να μοιάζει μ’ αυτή

και με χέρια μια αγκαλιά

τα αστέρια ν’ ακουμπώ

 

τι βραδιά είναι κι αυτή

η σιωπή μοσχοβολά

κλαίει απόψε και η γη

που το φως του φεγγαριού

σκύβει... τα μάτια μου φιλά

 

χρόνια τώρα στη σιωπή

που με λέξεις δεν μιλώ

μια νύχτα σαν κι αυτή

και με δάκρια σαν βροχή

να γυρίσεις σου ζητώ

 

κι αν δεν ξέρεις πώς να ‘ρθεις

και στα αστέρια της χαθείς

μες τα χνάρια της σιωπής

και το φως του φεγγαριού

να σε ψάχνω θα με βρεις