Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά

που ‘χαμε ανάψει οι δυο μας

ανάμεσα απ’ του σαλονιού τα γκρίζα έπιπλα

και της γενιάς μας τη ζεστή τη λύπη.

Και απ’ το κουτί που μας ανέθρεψε

πρόσωπα κρυμμένα στη σιγουριά των κουστουμιών

μας μάλωναν, μόνο μας μάλωναν

για τη ζωή που κρύβαμε κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Κι ύστερα με ύφος πατρικό και ξένο

κι απ’ ένα κόσμο άλλο σε ένα γυαλί τετράγωνο

μας ζήταγαν, μόνο μας ζήταγαν

να μη φοράμε λόγια που τους καιρούς θυμώνουν.

Και ‘γω με κόλπα του Οδυσσέα που ‘χα μάθει

σου σκέπαζα τα αυτιά σαν μελωδία

(να μην ακούς φωνές μπογιατισμένες)

και ήθελα, πόσο το ήθελα

να κάψουμε τη μοίρα μας μέσα σε αυτή τη φλόγα.

 

Κλεισμένοι μες σε τσιμεντένια σπίτια

που σκαρφαλώνουνε το ένα πάνω στο άλλο

χτίσαμε χάρτινη θαλπωρή και χίλια αύριο πεθαμένα.

Απ’ τα μικρά παράθυρα χαζεύαμε

αέναους διαβάτες όμοιους, σε μια πορεία κυκλική

προς το γνωστό τους τέλος.

Κι όλο φοβόμασταν του δρόμου την αλήθεια

όπως φοβάται πρωτάρης ναυτικός

του ωκεανού τα κύματα.

Κι όλο μαθαίναμε με γνώση σκόρπια

κιτρινισμένων σχολικών βιβλίων

να μοιραζόμαστε πιο λίγα από τα λίγα μας.

Κι όλο προσμέναμε

σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα

για να αποκοιμηθούμε.

 

Μετά μόνο κατάλαβες σαν είδες στον καθρέφτη

το ραγισμένο είδωλο που ‘μοιαζε κάποιου άλλου.

Έτρεμες βλέποντας γυάλινες ρωγμές

που το παλιό σου βλέμμα δεν ήταν να χωρέσει.

Έκαιγες με ένα πυρετό που ‘χε σκοπό να μείνει

στο αμάθητο κορμί σου.

Πέθαινες στου καναπέ σου την ασφάλεια

και μες τα κάγκελα του.

 

Κι άναψα ‘κεινη τη φωτιά για να τη μοιραστούμε

να ναι για σένα γιατρικό και θάνατος για μένα.

Τότε είναι που αναστήθηκες και ζήταγες να κάψεις

τις φορεμένες διδαχές που ‘κρυβες στην ντουλάπα.

Τότε είναι που πετάγονταν σα σπίθες βιαστικές

οι υπνωτισμένες μέρες μας που τρέκλιζαν για χρόνια.

Κι εσύ μονάχα δάκρυζες και γέλαγες και ζούσες.

Κι εγώ μόνο καμάρωνα τη νιότη που σου χάριζε

όλη ετούτη η στάχτη.

 

Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά

γιατί πάντα από μια φωτιά ταξίδια θα αρχινάνε.  

Την έξω και τη μέσα μας.