Κομμάτια από κοράλλια στο βυθό 

πια θα μαζέψω σπίτι για να χτίσω

σαν τις γοργόνες σαν ψάρι θα χαθώ

μέσα σε φύκια στις σπηλιές θα ζήσω.

 

Να μην θυμάμαι να μην νοσταλγώ

κήπους και σπίτια της στεριάς και ήλιους

να μην φοβάμαι να μην κουβαλώ

προδότες αγάπες δήθεν φίλους.

 

Θα κλείσω σε κοχύλια την φωνή

σαν τις σειρίνες θα μάθω να μιλάω

τους πόνους μου θα σφαλίσω στη σιγή

και ουρλιαχτό τον ήχο μου θα κάνω.

 

Να μην υπάρχω σαν άνθρωπος στη γή

τους καρχαρίες της στεριάς μην αντικρίσω

στην πόρτα να μου κλέβουν το κλειδί

κάθε σπιτιού που πρόλαβα ν' αγγίξω.