Εμείς, που έχουμε ξεχάσει πως πενθούνε

ψάχνουμε νύχτα μεσ’στις ερημιές

καπνό και αλκοόλ για τις πληγές

μη μαθευτεί ότι αιμμοραγούμε

 

και όποτε αργεί να ξημερώσει

στις λεωφόρους γυρνούμε σαστισμένοι

στο ίδιο ερώτημα εγκλωβισμένοι

αν καταφέρει κάποιος να γλιτώσει

 

γιατί, στα τέλη του Φλεβάρη,

λένε όσοι μείνανε πολύ,

όποιος μπορέσει να κρυφτεί

από των λύκων το φεγγάρι

 

ν’ αναζητήσει μόνος τις αιτίες

και όταν την κρυψώνα του αφήσει

να τρέξει στην κολόνα κ αι να φτύσει

της τελευταίας στιγμής ξελευτερίες

 

θα πλημμυρίσουν τότε θάλασσες κρυμμένες

και δαίμονες θα εμφανιστούν απ’τις γωνιές

και ξεχασμένες στα υπόγεια σκιές

του χρόνου απουσίες λατρεμένες

 

και ανελέητα θ’ αρχίσουν ν’απαιτούνε

σε γλώσσα που μιλιότανε παλιά

να σπάσει επιτέλους η ομερτά

όλα τα μυστικά στο φως να βγούνε

 

και νεραϊδούλες με αρβύλες και σφεντόνες

θα βρούνε τότε στις γραμμές στο χέρι

ποιο στοιχειωμένο στα βαθειά μας καλοκαίρ

μας κάνει κι αγαπάμε τους χειμώνες...