Το ρολόι

Σαν κοιτάζω το ρολόι μας στον τοίχο

Είναι η ώρα μυστικά για να κρυφτώ

Ξάφνου μπαίνει ο πατέρας μ’ένα χτύπο

Κλείνει η πόρτα δυνατά να φοβηθώ

Στην κουζίνα το τραπέζι μας στρωμένο

Πώς να φάω με έναν κόμπο στον λαιμό

Και η μάνα μ’ένα ύφος τρομαγμένο

Ικετεύει ναν το στόμα μου κλειστό

Μα το νιώθω δεν χρειάζεται αιτία

Κάθε κίνηση την παίρνει γι’αφορμή

Με κοιτάζει μές ΄ τα μάτια με κακία

Το θηρίο είναι έτοιμο να βγει

Και τα ήσυχα τα σπάει με μανία

Κι όσα ζούνε τα πατάει στην ψυχή

Δεν με νοιάζει που θα κάνει φασαρία

Σαν συνήθεια την έχουμε κι αυτή

Με πειράζει μοναχά όταν γυρίζει

Μπρος το μέρος μου και χάνω τη φωνή

Και πονάω όταν τη σάρκα μου σαπίζει

Και βογγάω στην γωνιά σαν το σκυλί

Μα πιο πάνω με πειράζει για τη μάνα

που το αντέχει στα βουβά μην πληγωθώ

της φωνάζει ¨θα σου μάθω γω ρουφιάνα¨

και με σπρώχνει τι θα γίνει να μη δω

Καθώς σέρνομαι ακούω τους τριγμούς της

Από τα κόκαλα και σφίγγω την γροθιά

Στήνω αυτί και περιμένω τους λυγμούς της

Αν σωθεί απ’του θηρίου την κλωτσιά

Κι όταν κάποτε κοπάσει η υστερία

Η σιγή στο σπίτι είναι νεκρική

Θα καθήσει πάλι στην τραπεζαρία

Τώρα ήσυχος θα φάει και θα πιεί

Κι όλα αλλάζουνε και γίνονται ωραία

Πάλι είμαστε καλά όπως και πριν

Τέτοιο θέατρο που παίζει κάθε μέρα

Δεν αντέχω , με έχει φτάσει στο αμήν

Αχ μανούλα μου όταν θα μεγαλώσω

Δεν θα αφήσω να περάσει μια στιγμή

Με το ίδιο το κακό θα τον πληρώσω

Θα χω δύναμη και τότε αυτός θα δει

Ξακουστή Κ. 30082010