Το πήραμε απόφαση εχθές να υψώσουμε βουνά ,

με τα γυμνά μας χέρια και τα πικρά μας στόματα μονάχα .

Βουνά ψηλά , καμαρωτά όπως εκείνα 

που ανακαλύπταμε παιδιά κάτω από το μαξιλάρι

μαζί με τις σκόρπιες διδαχές των πατεράδων μας .

Πευκοδάση σκαρφάλωναν στο διάβα τους

για να ξαποσταίνουν κοπάδια από αγρίμια

στην πρόστυχη σκιά τους .

Κι εσύ κρυμμένη στον κορμό ενός δέντρου  ,

να παραφυλάς με το λερωμένο φόρεμα και τα ξυπόλητα πόδια σου ,

προσμένοντας να πέσουν οι πρώτες χλωμές ψιχάλες .

Η πηγή με το αλμυρό νερό μολύνθηκε άξαφνα

από τα τραγούδια των κυνηγών που μας προσπερνούσαν την αυγή .

Εμείς που θέλαμε μονάχα να αναπνέουμε

απολαμβάναμε την κόκκινη δροσιά .

Το βράδυ όμως ήταν αλλιώς .

Ανέβηκαν τα τριζόνια στα κλαδιά κι εμείς χορεύαμε

μέσα στις μελωδίες , πιασμένοι σφιχτά χέρι- χέρι .

Χορεύαμε και ζούσαμε .

Όταν κουραστήκαμε διπλά ,

διασχίσαμε το φεγγαρόλουστο μονοπάτι που ‘χε ανοίξει ο ουρανός

σαν κοιμόμασταν , για να κατακτήσουμε δειλά την κορυφή .

Από κει μπορούσαμε να ατενίσουμε περήφανα

το μετέωρο τίποτα που βρισκόταν από κάτω μας .

Κι έτσι να επιστρέψουμε ήσυχοι πια

για να ξαπλώσουμε ανάσκελα στα πέτρινα κρεβάτια

που ‘χαμε φτιάξει πρόχειρα πάνω στα ξερά χόρτα .

Κοιτάξαμε ψηλά , πολύ ψηλά

ώσπου να συναντηθούν οι ματιές μας

και να μοιραστούν το κουράγιο τους .

Ύστερα άρχισε να ξημερώνει και δε σε είχα βρει ακόμη .

Μη κρύβεσαι πια στον κορμό του δέντρου .

Χθες αποφασίσαμε να υψώσουμε βουνά

μα αύριο θα τα γκρεμίσουμε .