Από μικρός , εγώ το είναι μου , το όργωνα

Άγονη γη , με απαλό , καθάριο χώμα

Πότε βροχή , πότε αγιάζι , μα δεν κώλωνα

Δύναμη είχα , στην ψυχή μα και στο σώμα

 

Και εκεί βαθιά και μυστικά , που όλα φύτρωναν

Τα καρποφόρα και τα αγρίμια του μυαλού μου

Ξάφνου , αιφνίδια , τα ζιζάνια εισέβαλλαν

Στις πιο παρθένες , τις αξίες του κορμιού μου

Με ροκανίζουνε

Και σάπια μου ανθίζουνε

Ότι αγνό και μυρωδάτο έχω επιλέξει

Να σταματήσουνε

Διατάζω μα επιμένουνε

Να μου τσακίζουν τη ζωή που΄χω διαλέξει

 

Και το χωράφι μου , αρχίζει και μαραίνεται

Τι κι αν φαρμάκι , το ραντίζω να το σώσω

Μα το παράσιτο ολοένα κι αντιστέκεται

Με κοροϊδεύει στην ουσία να θυμώσω  

 

Από τη ρίζα και πιο κάτω θα το βγάλω εγώ

Και εκεί στην τρύπα , δηλητήριο θα ρίξω

Πληγές που άνοιξαν , δεν θέλω να σκαλίζω εγώ

Σ΄όλα τα σάπια θα αποδείξω πως αξίζω

 

Με ροκανίζουνε

Και σάπια μου ανθίζουνε

Ότι αγνό και μυρωδάτο έχω επιλέξει

Να σταματήσουνε

Διατάζω μα επιμένουνε

Να μου τσακίζουν τη ζωή που μου αρέσει

 

Κορδομενίδου Ξακουστή

4 Μαϊου 2010