μέσα απ’ των ματιών ,είδα, την έκλειψη
τη ζωή μου να ‘ναι άδεια και λειψή
όλα όσα αρνήθηκα, όσα δέχτηκα
να περνάνε σαν πομπή μπροστά

μέσα απ’ των ματιών την εγκατάλειψη
σ’ είδα να αναδύεσαι λευκό νησί
κι από τα’ ανοιχτά σου τα παράθυρα,
να πετάς στεφάνια στα νερά

ένα για όλα που χαθήκαν άδικα
ένα για τα χρόνια μας τα εφηβικά
τ’ άλλα για τα πλοία που βυθίστηκαν
πριν να πλεύσουν, πριν να λύσουν καν

κι έτσι όπως ταράζεις τα λιμνάζοντα
στην Αχερουσία βρίσκομαι κοντά
κύκλους σχηματίζω γύρω σου άκεντρους
τόσο αθόρυβα …για να με ακούς

κι είπα έχω μάθει να πορεύομαι
μέσα στην ροή σου άγριε ποταμέ
σαν καλάμι να φυτρώνω άναρχα
στης χαράς τις όχθες, στα ρηχά...