Εδώ ο αέρας κουβαλά μια σκόνη
που όλο σε λούζει –
που όλο σε καίει –
που τιμωρεί .
Μνήμη θολή άξαφνα γίνεσαι για κάποιους δρόμους μακρινούς
που ακόμα σε θυμούνται .
Σε λίγο θα ‘σαι λήθη
ύστερα στεναγμοί .
Βήματα ίδια και απαράλλαχτα με χθες και έναν αιώνα πιο πίσω .
Τα ακούς , τα νιώθεις , τα φοβάσαι .
Έχουνε μάθει να στέκουν προσοχή και να ανασάνουν ,
σαν άτακτο παιδί που μένει τιμωρία .
Πότισε και το βλέμμα σου ολάκερο τούτο το χρώμα το χακί
(κι ύστερα είπες πως έμαθες ) ,
όπως μαθαίνουν οι τυφλοί να ζουν μες στο σκοτάδι .
Ζυγίζει πάνω από εκατό καημούς
το όπλο σου κι απόψε .
Βαραίνει τόσο ο καιρός τούτα τα πέτρινα χέρια;
Νύχτες ξαγρύπνιας και σιωπής ,
μαύρος ιδρώτας στο μέτωπο
σα να σηκώθηκες από όνειρο κακό ,
μα τα όνειρα σβηστήκαν εδώ πέρα
πριν απ’ το σιωπητήριο .
Τσιγάρο ανάβεις στα κλεφτά κι ύστερα αρχίζεις το κρυφτό
μ’ αυτό που σου ‘πανε πως λέγεται καθήκον .
Θύμα μιας δίωρης και αιώνιας μοναξιάς , τον κέρβερο θυμίζεις ,
σκοπός στο τίποτα πιστός , μπροστά
σε δύο κόσμους .
Κι εσύ δεν είσαι ζωντανός , μα ούτε που πέθανες ,
σκοπός μονάχα απέμεινες και φύλακας
της ίδιας που σου χτίσαν φυλακής σου .

Κάπως μεγάλωσε και τώρα το φεγγάρι
κάπως κιτρίνισε πιότερο
και πώς να το χωρέσεις στο κράνος σου ;
Κάποτε το φορούσες στα μάτια της
και το κρατούσαν γέλια παιδικά της γειτονιάς , μα όχι πια ,
δε χωράει σε τούτο το κράνος .

Κάνει περίπου δυο ζωές εδώ να ξημερώσει , μπορεί και ακόμα μία ,
δίχως φεγγάρι σιμά σου ,
δίχως λουλούδια στο διάβα σου ,
μόνο μ’ αυτή τη σκόνη .
Χνώτα βαριά , ξερές αναπνοές , τα ίδια ,
μα άλλα βήματα ακούς να πλησιάζουν .
Φωνές πνιχτές από στόματα πικρά, που γκρίζα έχουνε βάψει τα λόγια τους, μέσα στις συλλαβές τους .
Για ποιο ταξίδι κίνησαν μουντό , για ποια κουβέντα όμοια , να ψάξουν ;
Κι είναι που άφησες και το τραγούδι σου άδειο ,
δίχως μια χούφτα στίχους , να ταιριάζουν .
Κι είναι που ένιωσες πως δεν περίσσεψε ούτε μια μελωδία , για να τους χαιρετήσει .

Αλτ τις ει ;
Και δεν προσμένεις απάντηση που να καταλαβαίνεις .
Αλτ τις ει ;
Κι έχεις φυλάξει ένα δάκρυ κρυφό , μες στο χιτώνιο σου .
Αλτ τις ει ;
Κι έχεις κιόλας ξεχάσει ποιος είσαι .