Εγώ ήμουν ο χτύπος στην πόρτα σου την  αυγή .

Πέρασα από τον ύπνο σου , για να σου φέρω

την αλήθεια που σου στέρησε

ο λερωμένος άνεμος του καιρού μας .

Κοιμόσουν αγκαλιά

με τη λιμνάζουσα όψη των κόπων σου ,

έχοντας ξεχάσει την τηλεόραση ανοιχτή επίτηδες .

Ανέπνεες από το άρωμα του αυριανού παζαριού

κι είχες ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στον καθρέφτη σου.

Πόση ευτυχία στέκεται

στην επαναλαμβανόμενη πορεία σου προς τ’αστέρια ;

Έπρεπε να μάθεις όλα εκείνα ,

που ‘χες κρύψει με προσοχή κάτω από το κρεβάτι σου .

Μα η καμμένη λάμπα του δωματίου σου ,

σε βοηθούσε να βλέπεις ήσυχα όνειρα .

Κι είχες επιλέξει το ασφαλές σκοτάδι του κόσμου σου .

Εγώ όμως τούτο το ξημέρωμα έγινα μια πέτρα

που χτύπησε στοργικά το τζάμι σου .

Και συναρμολόγησα από την αρχή

τα κομμάτια του ξηπνητηριού που βρήκα πεταμένα

στα μονοπάτια σου .

Έπρεπε να καταλάβεις τη βραχνάδα της φωνής μου .

Έπρεπε να νιώσεις την καταιγίδα στο μέτωπό μου .

Έπρεπε να ζήσεις την αλήθεια που σου ‘φερα .

Τίποτα .

Κουράστηκα και το βαλα στα πόδια

κρατώντας τη γεύση της θάλασσας στο στόμα .

Σίγουρα θα με άκουσες με τόσο θόρυβο

που έκαναν τα μάτια μου .

Μα ακόμα και να ξύπνησες για μια στιγμή ,

προτίμησες να σε νανουρίσει η νύχτα σου .