είχα αφαιρέσει τα φωνήεντα απ’ την γλώσσα
πάντοτε ότι έκανε φασαρία πολλή το απεχθανόμουν
κι ιδίως ό,τι θορυβούσε ασκόπως
για να ελκύσει προσοχή μόνο και μόνο…

μα τώρα, σε τούτον τον καιρό της σιωπής
νομίζω είναι ανάγκη από τις πιο μεγάλες
όχι μονάχα να τα επαναφέρω εις την θέση τους
μα να προσθέσω, να εφεύρω κι άλλα,
κι άλλα ολοστρόγγυλα όμικρον
και διχασμένα ωμέγα και γιώτα κι ήτα κι ύψιλον

γιατί η φωνή μας πρέπει να χει δύναμη τούτες τις ώρες
για να σταθεί ικανή να φτάσει ως μέσα εκεί
που τήκεται ο χαλκός και χαλκουργείται ο χρόνος
και να αχρηστεύσει με την έντασή της την ακοή
όλων αυτών που τ’ άδικο απεργάζονται…