να 'σουνα εδώ 
να πίνω βότκα απ' το ποτήρι σου
 σκέτη,να καώ
 αφού πιώ ρόδα απ'τα δυό χείλη σου

 δίψα για φιλί
 κι ενα χάδι,σε μιά χορδή σου
 ήρθα βιαστική
 καποιο,βράδυ,κι είμαι δική σου

μάτια θαλασσί 
δυό λίμνες,μέσα τους βυθίζομαι
σ'έχω ερωτευτεί
μα την αλήθεια,δες,σού παραδίνομαι

μίλα μου γιατί
ζηλεύω τόσο την κιθάρα σου
δίνεις σε αυτή
τη νύχτα ολόκληρη,τα χάδια σου

σα πρίγκηπας εσύ
καβαλα σ' άτι,μιλάς τον άνεμο
στου χρόνου εχω χαθεί 
το κρεβάτι,είναι παράλογο